Colca Canyon, 2200 m

Zondag 6 oktober, Colca Canyon

Na een kort nachtje worden we om 03.00 opgehaald door een 18 pers. busje. Het is een flinke rit. Eerst rijden we, aanvankelijk in het donker,  ong. 3,5 uur naar een simpel restaurantje  ergens hoog in de Andes, waar we ontbijten. Het is er waterkoud, snel een broodje en scrambled eggs met wat jam en keiharde boter opscheppen. De cocathee verwarmd de handen, is lekker warm in de maag en helpt met de verschijnselen van hoogteziekte. We rijden door en tegen half 9 naderen we condor cruz. Hier rijden alle bussen en auto’s naartoe in de hoop Andes Condors te zien. Ruim voordat we daar zijn spot de gids condors. Er zitten er vijf!!! op een rots langs de weg en er vliegen er ook nog drie! Hup, busje aan de kant en fotocamera’s knippen prachtige plaatjes. Een mannetjes condor, zwart met een witte kraag, vliegt vlak over onze hoofden. Spoedig vliegen ook de vrouwtjes boven onze hoofden op de thermiek. Majestueuze vogels met een enorme spanwijdte. Echt fantastisch, hadden we niet op durven hopen. We hadden erop gerekend niets te zien. Echt gaaf! Na een kwartiertje gaan we verder met ons busje (ik merk op dat wij de enige “ouderen” zijn tussen twintigers). Vlak bij Ollantaytambo kopen we alle drie een bamboe wandelstok en kijken uit om de immens diepe Canyon in te gaan. De Colca Canyon is op sommige plaatsen twee maal zo diep als de Grand Canyon in Amerika. De groep wordt verdeeld in een twee en driedaagse groep. Wij zijn de komende drie dagen met twee Belgische jongens uit Gent en een Nederlandse jongen uit Zaandam. De bedoeling is dat we vandaag langs een pad ruim 8 km gaan dalen en ruim 1000 meter hoogteverschil gaan overbruggen. Ondanks dat het nog vroeg is, schijnt de zon genadeloos en is het pad waarover we gaan is smal en met grote en kleine keien en flinke hoogteverschillen. Het is klauteren naar beneden geblazen. De jongens zijn al gevlogen en wij en de gids volgen op gepaste afstand. Maar na verloop van tijd krijgen we het toch zwaarder en zwaarder. Jerken loopt nog wel aardig met de jongens op, die we ver beneden ons zien gaan. Naast het pad wat soms maar zo’n 40 cm breed is, gaat het loodrecht naar beneden, maar dat is niet ons grootste probleem. De ijlere lucht, enorme keien en het gevaarlijke kleine grid, waarin je makkelijk uitglijd, putten ons volledig uit en omdat je op een gegeven moment zo moe bent, krijg je moeite je te blijven focussen. Vooral Paul kreeg moeite met de hoogte, de zon en het moeilijk begaanbare pad. Zijn benen deden niet meer wat hij wilde, dalen is niet zijn beste talent. Kapot en moe zijn we na drie uur met trillende benen beneden. Maar we waren er nog niet. Voor onze hutjes, daarvoor moesten we de brug over en weer bergop aan de andere kant van de Canyon. Natuurlijk willen we het volbrengen, dus we klimmen voetje voor voetje de berg op. De ironie is ook nog eens dat de natuur werkelijk overweldigend is.  De eindeloze uitzichten, prachtige bloemen en planten, een enkele condor. De bevolking die er woont, moet zelf ook alles langs het bergpad naar beneden of naar boven vervoeren en dat wij er het laatste uur totaal geen belangstelling voor hadden omdat we alle focus nodig hadden om op de been te blijven. Na weer een  uur vlak en klimmen komen we bij een paar hutjes waar de jongens al op ons zitten te wachten, jippie lunchtime….. Wij schuiven aan, maar de soep en het hoofdgerecht van rijst met groente gaat linearecta naar de Belgen, zij lusten wel wat, wij kunnen geen pap meer zeggen. We nemen een douche in een ander hutje en gaan naar bed, we moeten zoveel mogelijk herstellen. We slapen een paar uur en sluiten ons aan bij een inmiddels groter geworden groepje met een Franse jonge vrouw en een Engels echtpaar iets ouder dan ons, die ook ontzettend moe waren. De temperatuur zakt behoorlijk en we eten een klein beetje avondeten en na een paar lekkere koppen cocathee gaan we allemaal rond 21.00 naar bed. E r is geen electra dus alles gaat op de tast en met een hoofdlampje. De bedden zijn heerlijk warm met zware alpaca dekens. We zien ons bed en weg zijn we.

Maandag, 7 oktober   Colca Canyon

Vanmorgen zijn we om 6.30 uur opgestaan en we kregen koude pannekoeken met banaan voor ontbijt. Onze gids wil graag vroeg vertrekken, dus om 7.15 uur verlaten we ons minidorpje. We hebben goed geslapen en zijn zo goed als mogelijk hersteld.  Jerken vermaakt zich prima met de  jongens en loopt met hen mee op. Vandaag moeten we 13 km hiken, maar we beginnen natuurlijk eerst met een fikse klim en daarna is het beetje dalen, beetje stijgen. Pfffff nu moet ik aan de bak. Ik ben een prima daler, maar stijgen kan ik niet. Algauw schreeuwt mijn lichaam om zuurstof en verzuren de benen. Ik kom voetje voor voetje vooruit over het ruige terrein en probeer zoveel mogelijk zuurstof uit de ijle lucht in te ademen. Na een uur klimmen word het pad wat beter. Rustig, maar met zoveel meer aandacht voor de prachtige natuur, de Andes en al wat leeft, gaat het vandaag stukken beter dan gisteren. Na vier uur bereiken we een prachtige oase. Hier komt uit een bron een waterval die rechtstreeks afgetapt word voor een zwembad. Een verzameling hutjes eromheen. Kortom een groene plek in deze canyon. De hele middag kunnen we heerlijk relaxen en  genieten . Ook andere groepen verzamelen zich hier, dus we zijn de hele middag gezellig met iedereen aan het praten. Zo verzamel je en geef je informatie door. We eten aan lange tafels met elkaar en ook hier is geen electra, dus gaat iederen rond half 9 naar bed. Zelfs de jongens zakken door hun hoeven en gaan lekker onder de wol.  We zijn megatrots dat we deze twee dagen volbracht hebben. We zijn tot het uiterste gegaan, maar het was het was het meer dan waard.

Dinsdag, 8 oktober     Colca Canyon 

Vanmorgen moesten we om 5.30 uur klaar staan, vandaag gaan we de Canyon weer uit. Gelukkig hoeft dat niet klimmend (ik heb er nachtmerries van gehad…). We mogen vandaag op muilezels, ook spannend, Paul had namelijk thuis eens achteloos gezegd tijdens het lezen van ervaringen, dat er jaarlijks wel eens een toerist met ezel en al in de canyon verdween……….brrrrrrr. We lopen naar een stal waar een stuk of 7 muilezels staan. De cowboy kijkt ons groepje zo eens aan en begint de ezels te verdelen. Ik ben het eerst aan de beurt, soepeltjes stijg ik met een flinke zet op mijn ezel. Hij doet een touw om de nek en daar ga ik!!!!!! Mijn ezel zet de sokken erin en begint de berg te beklimmen. Hij kent de weg. In de diepte zie ik Paul en Jerken en de rest. Algauw sluiten alle muilezels aan en nemen ze zorgvuldig de goede weg over de keien. Ik vind het fantastisch, Jerken vind het een beetje spannend en Paul is iedere keer zijn stijgbeugel kwijt waardoor het heel moeilijk is om goed te blijven zitten. Soms staan we voor een muur van keien en toch krijgen de ezels ons veilig boven. Heel af en toe blijven ze even staan om te hijgen en dan gaan ze weer.Ongelooflijk hoe zij de af en toe enorme stenen en tredes weten te nemen. Echt een supergave ervaring ook weer! Te voet hadden we dit pad naar boven nooit op tijd kunnen lopen. Boven aangekomen gaan we ontbijten met onze groep en rijden we weer met ons busje naar Chivay. Hier nemen we vanmiddag de bus naar Puno. Onderweg zien we weer condors. We stoppen even en kijken weer met ontzag naar deze prachtige vogels. Tegen 14.00  uur worden wij afgezet bij een bus die ons in 6 uur naar Puno brengt. We nemen afscheid van onze Nederlandse en Belgische vrienden, zij reizen terug naar Arequipa en dan door naar Cuzco.  We zitten moe maar voldaan in de bus, dit hadden we niet willen missen.