Puno, Titacaci meer 3800 m

Woensdag, 9 oktober Puno/ Titicacameer

Gisteravond in ons hostel in Puno aangekomen.  Omdat we eigenlijk geen stap meer willen zetten laten na een lekkere douche op aanraden van het hostel pizzas bezorgen. Mmmm heerlijk, op bed smikkelen we ze dankbaar op. Vanmorgen hebben we onze dagrugzakjes gepakt, want we blijven een nachtje weg. De backpacks  kunnen in de opslag in het hotel blijven. We worden opgehaald en gaan met een kleine groep een tour maken op het Titicaci meer. Het meer ligt op 3812 m en is het grootste meer van zuid Amerika en is het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Het weer is prachtig. Volop zon en een graad of  21. We varen eerst naar de Uros eilanden. Dit is een eilandengroep van wel 90 eilanden die drijven op het water. Ze zijn gemaakt van een ruim 3m dikke laag riet en daar staan een paar hutjes van riet op en daar leven meestal 3 tot 4 families op. Elke paar weken wordt het eiland weer van een nieuwe laag riet voorzien en dit gebeurt zo al eeuwen. Is er gezeur dan hakken ze het eiland in tweeën. Dmv ankers houden ze de eilanden op hun plek, wat overigens met slecht weer niet altijd lukt, dan moeten met mankracht zo’n eiland weer op z’n plek trekken. We zien hoe de eilanden gemaakt worden en we mogen de huisjes zien. Ook varen we met een typische rieten boot naar een ander eiland. De mannen roeien zich een ongeluk. Een beetje toeristisch is het wel maar ook wel leuk. Natuurlijk overal kleedjes op de grond met mutsjes, kleden, sieraden en ga zo maar door. Daarna varen we 2,5 uur door naar het eiland Amantani. Hier worden we opgewacht door een locale familie. Ons groepje word over 3 of 4 families verdeeld. Ze doen dat heel eerlijk, want de families krijgen op toerbeurt mensen zodat elke familie gasten krijgt. Spreken is natuurlijk moeilijk, want buiten dat alles Spaans is, spreken deze mensen ook nog hun eigen soort dialect. Een Nederlandse man, Koos en van onze leeftijd, sluit bij ons aan en we volgen onze pápá naar een prachtig huisje waar hij twee kamers voor ons heeft. De mámá heeft de lunch al gemaakt en we krijgen heerlijk een soort gebakken kaas met verschillende soorten gestoomde aardappel (er zijn er ruim 4000 soorten in Peru!) en een plak tomaat. Het is echt lekker. Een uurtje later brengt hij ons naar het dorpsplein en verteld de gids het eea over de bevolking en het eiland. Alle vrouwen die we zien lopen, zitten of staan te spinnen en of te breien. Een groep gaat een heuvel beklimmen voor het uitzicht. Wij besluiten het dorpje te verkennen en lopen zelfs door naar de volgende community. Wat is de kleding prachtig en wat is er veel te zien. Met zo weinig middelen, midden op een mega meer. Rond 19.00 krijgen we een heerlijk diner, Qinoasoep en rijst met aardappel en groenteblokjes.  Ja,  en toen waren we de sjaak. Die mámá kwam met een buidel kleding en we werden met z’n vieren in prachtige lokale  kleding gehesen en s moesten naar het fiësta….In het donker brachten ze ons naar een gebouwtje waar een groep musici  stond met oa gitaren, panfluit, soort banjo en vreemde slaginstrumenten. Ook andere locals hadden hun gasten in klederdracht verkleed en het zag er ontzettend leuk uit. De muziek begint en hup iedereen de vloer op. Doe wat je voorgedaan word en gaaaan. Pff, wat een uithoudingsvermogen heeft onze mámá! Het is ook superleuk om te zien dat alle toeristen volop meedoen en het is een echt fiësta! Als het is afgelopen lopen we achter onze mámá aan en lopen in het licht van de maan terug naar het huisje. Magisch en wat een sterrenpracht. Zelfs de melkweg is te zien.

Donderdag, 10 oktober  Titicacameer, Taquile island

Wekker gezet op half 7, wordt er om 6 uur op onze deur gebonst…… ontbijt. Uit diepe slaap snel in de kleren, jas aan en naar het keukentje met de ontbijttafel. Met kleine oogjes zitten we aan tafel. Steenkoud in het huisje van klei. Maar ze heeft heerlijke pannenkoekjes gemaakt met jam en suiker. We prikken lekker en oeps, koude pannenkoeken. Vanaf  het koude bordje is het eten al koud. Maakt ons niet uit. Een paar lekkere koppen oploskoffie of cocathee warmen we langzaam wat op. Voor tandenpoetsen is geen tijd dus  zeggen we onze mámá gedag en lopen met onze pápá bergaf naar het haventje. We nemen afscheid en stappen met onze groep de boot weer op.  We varen opgewarmd door de zon naar het volgende eiland Taquile. Hier leeft een ander soort leefgemeenschap. Hier breien de mannen en al naar gelang hoe goed en netjes ze dat kunnen is de vrouw meer of minder geïnteresseerd. De kwaliteit van het breiwerk van bijvoorbeeld mutsen of sjerpen of blouses is werkelijk schitterend. Je kunt aan de gebreide mutsen zien of de man single is of bezet. Bij de dames zie je dat aan grote of kleine klosjes aan de rokken. Hier klimmen we weer ruim drie kwartier naar het hoofdplein en kunnen we stempels in onze paspoorten laten zetten voor 1 soles, is € 0,25. We scoren een vers gezet kopje koffie en bekijken de kerk en een gebouwtje waar je alle gebreide mutsen, petjes, tassen, shawls etc. kan zien. Met z’n allen gaan we  lunchen aan een grote lange tafel en verteld de gids van alles over de mensen die op de eiland leven. De eigenaar en de zoon demonstreren het breien, maken van muziek en laten zien hoe je van een groene plant shampoo kan maken. Heel schattig allemaal.  Na de lunch moeten we weer terug naar de boot en dalen door ruim 550 traptreden weer terug naar de boot. Geen keurige trap maar weer grote rotsen en stenen die de trap vormen. Nog 2 uur varen en we zijn weer terug in Puno. We halen onze backpacks bij het hostel op en Paul regelt dat we nog op een kamer kunnen tot half tien,lekker douchen en beetje relaxen. Om 22.00 uur nemen we de slaapbus naar Cusco. Een taxi brengt ons naar de bus terminal en morgenochtend om 05.00 uur zijn we in Cusco.