Peru, Miraflores

Vrijdag, 25 oktober Lima Miraflores

Vanmorgen werden we pas om 8.15 uur wakker van het gerommel in ons guesthouse “Bestfriends”. Na het ontbijt zijn we wandelend naar Huaca Pucllana gegaan. Dit is een piramide complex van allemaal handgemaakte langwerpige blokjes klei. Hier hebben de Wari zo’n 2500 jaar geleden geleefd.  Een pre Incavolk  van Lima people, van ver voor de Inca’s. Het is een behoorlijk grote piramide die voornamelijk werd gebruikt voor religieuze doeleinden. We hebben ruim twee uur hier zoet gebracht. Daarna zijn we via kleine straten richting de kust gelopen en zeker  8 kilometer langs de Grote (Pacific)  Oceaan over de kliffen gelopen. Her en der nog een smoothie of wat te eten gekocht en uiteindelijk in het grote winkelcentrum met uitzicht op zee een lekker bord met kip, salade en friet gegeten. Rustig aan door naar het guesthouse gelopen. We mochten de kamer aanhouden tot 17.00 uur, wanneer de taxi ons komt halen. We trekken nog lekker schone kleren aan en douchen nog fijn, zodat we lekker opgefrist de terugvlucht nemen. We zitten nu op de luchthaven Jorge Chavez en we zijn net door de Douane heen. We hebben een tafeltje in één van de belachelijk dure restaurantjes weten te bemachtigen en eten alle 3 een hamburger voor 17 euro (slik).  We lachen het maar weg,  want onze Soles moeten we opmaken. Maar je voelt je belazerd omdat nog geen 500 m. verderop, buiten de luchthaven, je hamburgertje met alles erop en eraan met papas en een ensalada, je hooguit 8 Soles kost (= 2,10). We zijn best wel een beetje moe, we hebben zo veel gezien en gedaan. Het is een totaal andere vakantie als in Azië, het lijkt er niet eens op.  Het Andes gebergte, wat Peru in zoveel gebieden voor zoveel mensen zo bepalend is. We hebben droogte gezien en nattigheid gehad en alles ertussenin. De mensen hebben zich in en rond de bepalende Andes weten te handhaven, op zeeniveau en op grote hoogte boven de 5000 meter. We hebben het allemaal mee mogen maken. Echt heel bijzonder was de ervaring een soort dronken te zijn, je een beetje misselijk te voelen en een aantal dagen bijna niets eten omdat ons lichaam zich langzaam aanpaste aan hoogtes boven de 3500 m. De soms zware trekkings door de Andes, maar het nóg grotere trotse gevoel dat we het toch fiksten. De grote hoeveelheid lieve mensen, die we meestal niet eens konden verstaan, en hun ons ook niet. Maar ze hielpen ons wanneer nodig en probeerden net als ons met handen en voeten en veel lachen elkaar te verstaan. De soms grote armoede, een moeder die met een zak snoepjes de hele dag met een 2 á 3 jarig kind op en neer loopt om een snoepje te verkopen. Haaks daarop de enorme hoeveelheden eten die de restaurants serveren, waarvan gegarandeerd de helft terug naar de keuken gaat, en wij zijn flinke eters zoals vele van jullie weten……….De enorme schatkamer die dit land is. Het is soms gewoon niet meer te bevatten! Zelfs Unesco zegt de Peruvianen te stoppen met zoeken naar meer omdat het gewoon niet meer te beveiligen is en oncontroleerbaar word. Bij ons in Nederland word het vervangen van een sluis al gestopt, wat miljoenen kost, als er een zwaluwpaartje zit te broeden……Hier is nog heel veel ongeregeld, wat het relaxed maakt en een andere sfeer geeft. Is wel een verademing ook. Natuurlijk vinden we het ontzettend fijn dat in Nederland zo veel zo goed geregeld is. Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar het punt is duidelijk. Peru is zeker niet onveiliger als Amsterdam en we hebben het verschrikkelijk naar onze zin gehad, een echte aanrader!!